Дэлхийн шилдэг 'Уран зохиол'-с

Энэ удаа Францын зохиолч Ж.Верн-н “Дэлхий төв рүү аялсан нь” хэмээх зохиолыг хүргэж байна. Үргэлжлэлийг нь татаж аваад уншаарай.

Дэлхийн төв рүү аялсан нь

I

1863 оны тавдугаар сарын 24-ний ням гаригт миний нагац ах профессор Лиденброк Ханбург хотын Конигстрасс гудамжин дахь 19 номерын бяцхан байшиндаа яаран буцаж ирэв.

            Өдрийн хоёр цаг  болоогүй учир үдийн хоол ч бэлдэж амжаагүй байлаа.

            Зарц эмэгтэй Мартэ хоолны тасалгааны үүд нээж:

-Ноён Лиденброк, ирчих нь энэ үү! гэж дуу алдав. Үүнийг сонсоод “Нагац лав ууртай  ирэв бололтой” гэж намайг бодох зуур Мартэ:

            -Ороод ирлээ. Би явалгүй горьгүй нь. Ноён Аксель та, түүнийг тайвшруулж үзээрэй гээд гарч одов.

            Би ганцаар үлдсэн боловч профессорын хэл амыг татлах зүрх хүрсэнгүй. Гэрийн эзэн гаднаас ирээд ажлынхаа тасалгаа уруу шууд гүйж орох үед би өөрийн жижиг өрөөг янзалсан болж байлаа. Нагац таягаа тасалгааны булан руу шидэж малгайгаа ширээн дээр хаямагц:

            -Аксель нааш ир! гэж дуудав.

            Намайг хөдөлж ядсаар байтал профессор бүр тэсэж ядан

            -Хүүеэ! чи чинь байна уу, үгүй юу? гэж дахин хашгирав. Би ч нагацын өрөө уруу ухасхийв.

            Отто Лиденброк тєрєлхийн хатуу, этгээд зантай боловч хүнээр муугүй бөлгөө. Тэр, эрдэс судлалын ухааны хичээл заадаг багш байв. Эрдэс судлалын ухаанд  хэл хугалчихам хэцүү нэр томъёо өдий төдий байдаг бөгөөд хичээл заах үед оносон нэр нь олдохгүй байх явдал олонтаа тохиолдох тул ах тэр тоолон л уцаарладаг байв.

            Нагац бол бусдын тулд биш өөрийнхөө төлөө ажилладаг хувиа хичээсэн эрдэмтэн байлаа. Ийм эрдэмтэн Германд цөөнгүй байдаг юм. Гэвч нагац ёстой эрдэмтэн хүн билээ. Лиденброкийн нэр тус орны олон сургууль, нийгэмлэгт алдаршсаны учир Ханбургээр дайрч өнгөрөх эрдэмтэд цөм түүнийг эрж уулздаг байлаа. Түүнээс гадна тэрээр эрдэс судлалын баялаг үзмэрийг хадгалагч бөлгөө.

            Тэр, яс ханхардуу хир нь туранхай, шаргал үстэй, төмөр мэт чийрэг биетэй, тавь орчим настай билээ. Түүний алаг нүд нь нүдний далбагар шилний цааны үл тогтон эргэлдэнэ. Явахдаа зангидсан гараа савлаж хол хол алхална. Зан ааш ширүүн догшин учир үерхэж найзлахад эелдэг ялдам биш билээ.

            Намайг тэвдэн уцаарлаж дуудсан хүний байдал иймэрхүү байв.

            Нагац, германы баян профессоруудын нэг тул  түүний мэдэлд хуучин байшин суугч хүмүүсийн хамт байх бөгөөд  үүнд: нагацын загалмай зүүлгэсэн охин, арван долоон настай Граюбен, зарц эмэгтэй Мартэ болон би багтана. Профессорын зээ болох миний бие хичээлийн элдэв туршилт хийхэд нь түүнд юмы нь бэлтгэн туслагчийн үүрэг гүйцэтгэдэг байлаа.

            Би геологийн шинжлэх ухаанд дуртай, мах цуснаасаа л эрдэс судлагч болж  төрсөн юм шиг хүн билээ.

            Нагац хэдийгээр хэцүү хатуу зантай боловч надад хайртай сайн учир би дурдсан гудамжны мөнөөхөн жижиг байшинд жаргалтай сайхан амьдардаг байлаа.

            Эрдэмтэн нагац гар хумхин зүгээр суухыг ер мэдэхгүй. Дөрөвдүгээр сар гарч хавар болмогц хашаан дотроо цэцэг тариад түүнээ хурдан ургуулах гэж өглөө бүр иш навчий нь хүртэл илж чангааж байдаг билээ.

            Ийм зан байдалтай хүний үгэнд орохгүй байж яахин болох вэ. Ингээд би өрөөнд нь гүйж орлоо.

Үргэлжлэлийг татах